Մարինայի հետ պայմանավորվեցինք հանդիպել իրենց խանութում: Տարատեսակ հելունների, զարդերի, բազմագույն թելերի խանութը շատ հեշտ գտա: «Մարինա» անունից հասկացա, որ ճիշտ տեղում եմ: Մինչ սպասում էի Մարինա Շահինյանին, որը տնից պետք է գար, աշխատակիցների հետ էի զրուցում: Ասում են․ «Այս խանութն առանց Մարինայի դատարկ է»: Երբ ներս մտավ, առաջինը, որ աչքիցս չվրիպեց, նրա անկեղծ ու գեղեցիկ ժպիտն էր:
Մարինա Շահինյանի ընտանիքը Հալեպում է թողել իր տունն ու եկել Հայաստան: Երկու տարի է, ինչ ապրում ու աշխատում է Երևանում: Հալեպի իրենց տանն այժմ հարևաններն են ապրում:
Այնտեղ` Հալեպում, Մարինան տնային տնտեսուհի էր, իսկ այստեղ ասեղնագործությամբ է զբաղվում ու սեփական խանութ ունի: Խանութի անունն էլ՝ «Մարինա», ամուսինն է դրել․
- Երբ նոր էի եկել Հայաստան, մի քանի ամիս փնտրտուքների մեջ էի, չգիտեի ինչով զբաղվել: Կար անել ինչ-որ չափով գիտեի, դիմեցինք Կարմիր Խաչին: Մեզ օգնեցին, գործիքներ տրամադրեցին` կար անելու համար: Կարի մեքենան տարբեր գործառույթներ կան, որ գործն ավելի է հեշտացնում:
Դժվարություններ էլ են եղել․
- Տարբեր են դժվարությունները, սովորությունների հետ կապված եղան խնդիրներ, բայց այստեղ ապահով է, կարող ես հանգիստ խանութ գնալ, ման գալ: Հալեպում արդեն այդպես չէր. երբ դուրս էիր գալիս, չգիտեիր` կվերադառնաս, թե՞ չէ:
Մարինան հետաքրքիր տարբերություն էլ նկատեց: Ասում է` Հայաստանում կանաչեղեն են շատ օգտագործում, իսկ Հալեպում`համեմունքներ․
- Այստեղ շատ են ռուսերեն խոսում, սկզբում չէի հասկանում, բայց հիմա մի քիչ գիտեմ: Կարմիր խաչը ռուսերենի երեքամսյա դասընթաց անցկացրեց սիրիահայերի հետ, ու դա ինձ շատ օգնեց:
Մարինան երկու երեխաների մայր է: 12-ամյա Ռիտայի ու 13-ամյա Սեդրակի համար սկզբում դժվար է եղել՝ այնտեղ սեփական մեծ տան մեջ են ապրել, իսկ այստեղ՝ բնակարանում․
- Արդեն հարմարվել են: Հիմա դժվարությունը դասերի մեջ է. այստեղ պատմողականը շատ է, այնտեղ հարց ու պատասխան էր ավելի շատ: Էստեղի երեխաներն էլ շատ օգնեցին, լավ վերաբերմունք ցույց տվեցին, հիմա օտար չենք զգում:
ՀԿԽԸ կամավոր
Մերի Հովհաննիսյան
