Կարմիր խաչն ինձ տվեց այնպիսի բաներ,որ ո՛չ մի ուրիշ տեղ չգտա: Մարդկային նոր որակներով զինեց: Ես Մարիամ Զորիկյանն եմ, հարուստ` տատիկ - պապիկներով, քույրերով եղբայրներով, հարազատ ու ջերմ պատմություններով, հուշերով:
Կամավորական աշխատանքն ապրելակերպի մի մաս դարձրած Մարիամ Զորիկյանը հինգ տարուց ավելի է, ինչ կամավորական աշխատանքներ է կատարում Հայկական Կարմիր խաչի ընկերությունում, իր ավանդը ներդնելով մարդասիրական մեծ գործում, նվիրումով օգնում, աջակցում է Կարմիր խաչի շահառուներին:
- Կարմիր խաչում ես կամավոր չե՛մ, մեկի համար թոռնիկ եմ, մյուսի համար՝ քույր, իսկ երրորդի համար՝ սատարող, օգնող ձեռքը, - նշում է նա:
Մաշան սովորում է ԵՊՀ-ի Պատմության Ֆակուլտետի մշակութաբանություն բաժնում, միաժամանակ զբաղվում է երաժշտությամբ՝ շեփոր է նվագում, աշխատում, մի շարք երիատասարդական նախաձեռնությունների ակտիվ անդամ է: ՀԿԽԸ կողմից կազմակերպվող ամառային ճամբարի խոհանոցում օգնականի աշխատանքը առիթ դարձավ, ինչպես նաև կամավորներից Ինեսան նպաստեց, որ Մարիամը Կարմիր խաչի աշխատանքներում ներգրավվի:
- Շատ բան չգիտեի Հայկական Կարմիր խաչի մասին, կամ էլ թյուր կարծիք ունեի: Ինեսը՝ ճամբարի անդամ և կամավոր, այնպես հավես ներկայացրեց իրենց ծրագրերը, մոտցեումները, որ ես նույնպես ուզեցա դառնալ այդ ընտանիքի անդամ, իմ ավանդն ունենալ այդ մարդասիրական գործում:
Մարիամը կամավոր-պատասխանատու է հանրակացարանաբնակ միայնակ ծերերի, և հանրակացարանաբնակ սոցիալապես անապահով ընտանիքի երեխաների ծրագրում:
- Ես պատասխանատու եմ Չարբախի հանրակացարանի տարեց բնակիչների համար: Դպրոցական տարիներին ամեն օր դասերից հետո գնում էի, այժմ՝ շաբաթը մեկ-երկու անգամ: Տատիկ- պապիկները կյանքիս մի մասն են դարձել, առանց իրենց ես՝ ես չեմ: Այնքան փոխադարձ ջերմություն կա, որ դարձել ենք մի մեծ ընտանիք: Իրենց հետ շատ հավես է անցնում, էնքան բան ունենք պատմելու, կիսվելու, խոսելու, լիքը հետաքրքիր խորհուրդներ են տալիս, մի խոսքով շա՛տ հետաքրքիր է: Քանի որ նրանց մեծ մասը ռուսախոս են, դժվարությամբ են արտաբերում Մարիամ, այդ պատճառով ինձ Մաշա են ասում: Խոսքերով դժվար է այդ հարազատությունը, ջերմությունը արտահայտել, իրենք ինձ համար շատ հարազատ են: Ռուբեն պապիկը ամեն օր ինձ զանգում է, Էմմա տատիկը իմանալով, որ շատ եմ սիրում ժինգյալով հաց, պարբերաբար պատրաստում է ինձ համար: Միշտ,որ գնում եմ տատիկները ինձ համար նվերներ են պատրաստած լինում, հիմնականում չեմ վերցնում, բայց մեկ-մեկ վերցնում եմ, քանի որ շատ են նեղսրտում: Եթե մի շաբաթ չգնամ, կսկսեն անհանգստանալ: Կարմիր Խաչը կյանքս թարմությամբ լցրեց, դարձրեց ավելի հետաքրքիր: Շատ-շատ հետաքրքիր հուշեր ունեմ Կարմիր Խաչի հետ կապված:
Սոցիալ-հոգեբանական աջակցություն երեխաներին և միայնակ փախստական ծերերին» ծրագրի շրջանակներում, սննդի և հիգիենիկ պարագաների փաթեթներ բաշխելուց բացի, կամավորները միայնակ ծերերին առօրյան հետաքրքիր դարձնելու նպատակով տանում են թանգարաններ, թատրոն, կինո, մշակութային կենտրոններ, իսկ ամռանը՝քաղաքից դուրս:
- Վարդավառի ժամանակ գնացել էինք քաղաքից դուրս, մենք՝երիտասարդներս, որոշեցինք միմյանց վրա ջուր ցանել, մեկ էլ անսպասելիորեն տեսնենք տատիկ - պապիկները մեր ետևից գալիս են՝ մեծ դույլեր ձեռքերին մեզ ջրելու:
Սիրած աշխատանքը, վայրը, հարազատ մարդիկ հաճախ դառնում են այն աղբյուրը, որից մենք ուժ ենք ստանում, լիցքավորվում, զինվում նոր գաղափարներով: Չնայած ծանրաբեռնված առօրյային՝ ուսում, աշխատանք, Մարիամը շարունակում է լինել Հայկական Կարմիր խաչի ակտիվ կամավոր:
- Միշտ ժամանակ գտնում եմ իմ ընտանիք այցելելու: Մի շրջան կար, երբ դասերս շուտ էին վերջանում, ամեն օր դասերից հետո գնում էի հանրակացարանի: Էմմա տատիկը հաց չէր ուտում սպասում էր ինձ, որ միասին ճաշեինք: Ուտելուց հետո այցելում էի մյուս տատիկիս, նա էլ նեղանում էր, որ Էմմա տատիկիս տանը կերել եմ, իսկ իր տանը՝ ո՛չ, ստիպված բոլորի տանը հաց էի ուտում: Այստեղ բոլոր ծերերը միայնակ են չունեն հարազատներ, կամ ունեն,բայց՝ իրենց կողքին չեն: Մենք հարազատների բացն ենք լրացնում: Օրինակ, մի տատիկ ունեինք, որն անընդհատ սպասում էր, որ որդին գալու է իրեն այցի: Որդին 20 տարի առաջ հոր թաղմանն էր եկել, և այլևս չէր երևացել: Ամեն անգամ,երբ դուռը ծեծում էի՝ որդու անունն էր ասում, անընդհատ սպասում էր, որ կգա իր միակ հարազատը: Երբ կարողանում էի ինչ-որ չափով մեղմել իր վիշտը կամ մոռացության տալ մի քանի րոպե, ժպիտ պարգևել, թեթևություն էր իջնում ուսերիս: Անդամակցելով այս մեծ ընտանիքին ես ձեռք բերեցի շատ ընկերներ, բարեկամներ, սկսեցի այլ տեսանկյունից նայել շատ հարցերի, ձեռք բերեցի բազմապիսի գիտելիքներ և հմտություններ: Նաև «Ժպիտների ակումբի անդամ եմ: Այստեղ իմ առաքելությունն այլ է, օգնում եմ, խորհուրդ տալիս երեխաներին՝ որպես մեծ քույր: Շա՛տ-շա՛տ կազմակերպություններում եմ կատարել կամավորական աշխատանքներ, բայց Կարմիր խաչն ինձ տվեց այնպիսի բաներ,որ ո՛չ մի ուրիշ տեղ չգտա: Մարդկային նոր որակներով զինեց: Ես Մարիամ Զորիկյանն եմ՝ հարուստ տատիկ - պապիկներով, քույրերով եղբայրներով, հարազատ ու ջերմ պատմություններով, հուշերով:
Էլիզա Բալայան
ՀԿԽԸ կամավոր
